Ξενύχτησα χθες μάγκες στην τηλεόραση.
Με πήρε 4 το πρωί, όταν έκλεισα την τηλεόραση, βλέποντας αμερικάνικες εκλογές και παρακολουθώντας τα "βαθυστόχαστα" σχόλια των διαφόρων αναλυτών.
Το αποτέλεσμα πάνω-κάτω γνωστό ήταν, όμως δεν περίμενα οι Δημοκρατικοί να σαρώσουν ακόμα και σε πολιτείες προπύργια των Ρεπουμπλικάνων, όπως η Βιρτζίνια και η Ιντιάνα.
Σε απόλυτους αριθμούς ψήφων το αποτέλεσμα είναι 52%-48%, που δείχνει ότι το μήνυμα της "αλλαγής" του Ομπάμα έπεισε μόνο τον 1 στους 2 Αμερικανούς.
Οι πολιτείες του Νότου και οι μεσοδυτικές, ψήφισαν παραδοσιακά Ρεπουμπλικάνους ενώ ο βιομηχανικός Βορράς, η ανατολική και δυτική ακτή κυρίως τον Ομπάμα.
Καθόμουν λοιπόν και παρακολουθούσα τα κανάλια και διαπίστωνα ότι όσο το αποτέλεσμα γινόταν όλο και πιο βέβαιο, οι δικοί μας αναλυτές και παρουσιαστές, μόνο που δεν πήραν σημαιάκια με τον Ομπάμα για να πανηγυρίζουν.
Άλλος έλεγε ότι ο Μπάιντεν είναι υπέρ των ελληνικών θέσεων για το Σκοπιανό, άλλος υποστήριζε ότι ως διά μαγείας η οικονομική κρίση θα ξεπεραστεί και πάει λέγοντας.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ομπάμα, όταν ρωτήθηκε για το Σκοπιανό επανέλαβε τη θέση του Μπους –λύση μέσω ΟΗΕ με ονομασία κοινά αποδεκτή-, για το Κυπριακό πάλι τα ίδια – διάλογος και λύση κοινά αποδεκτή - και η μόνη θετική θέση που έλαβε ήταν για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπου τοποθετήθηκε υπέρ της προστασίας του στη βάση της προστασίας της θρησκευτικής ελευθερίας, θέση που είχε λάβει και ο Μακέιν.
Θεαματική αλλαγή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής μάγκες δεν πρόκειται να υπάρξει.
Η αμερικανική στρατηγική δεν καθορίζεται από τις επιλογές ενός προσώπου αλλά από τις επιταγές ενός χαώδους οικονομικού-πολιτικού συστήματος, που ξεκινά από τις πετρελαικές εταιρείες του Τέξας και τελειώνει στα υπόγεια της NSA.
Το έδειξε και η προεδρεία Κλίντον και η διακυβέρνηση παλαιότερα του Λίντον Τζόνσον, που ήταν Δημοκρατικοί, αλλά η πολιτική τους δεν διέφερε από τους Ρεπουμπλικάνους.
Αν μπορεί να διαχωρίσει κάποιος έναν Δημοκρατικό πρόεδρο , ίσως αυτός να ήταν μόνο ο Κάρτερ, που πλήρωσε όμως τη διαλλακτικότητά του, με την κρίση της Τεχεράνης του 1979, όπου τον εγκατέλειψαν οι πάντες εντός αμερικανικής πολιτικής ζωής -πολλοί λένε εσκεμμένα- ώστε να ανέλθει πανηγυρικά στην εξουσία ο Ρέιγκαν το 1980.
Το μόνο, που δύναται ο Ομπάμα να βελτιώσει και όχι σε μεγάλο βαθμό είναι η καθημερινότητα του μέσου Αμερικανού και την σμπαραλιασμένη εικόνα της Αμερικής στον κόσμο, μόνο όμως στο ύφος και όχι στην ουσία.
Εάν αποπειραθεί να γυρίσει το στρατό από το Αφγανιστάν και το Ιράκ, να διαπραγματευθεί απευθείας και χωρίς όρους με το Ιράν, τη Β.Κορέα και την Κούβα αλλά κυρίως να εφαρμόσει τη λεγόμενη "πράσινη πολιτική", που θα επιφέρει τεράστιες ζημίες κυρίως στην πετρελαική και χημική βιομηχανία, τότε ίσως να μην έχει μόνο "Ραντεβού με την Ιστορία" αλλά και με άλλες καταστάσεις…
Το έγραψε ο "ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ"
το αντέγραψε ο Zbutsas
Με πήρε 4 το πρωί, όταν έκλεισα την τηλεόραση, βλέποντας αμερικάνικες εκλογές και παρακολουθώντας τα "βαθυστόχαστα" σχόλια των διαφόρων αναλυτών.
Το αποτέλεσμα πάνω-κάτω γνωστό ήταν, όμως δεν περίμενα οι Δημοκρατικοί να σαρώσουν ακόμα και σε πολιτείες προπύργια των Ρεπουμπλικάνων, όπως η Βιρτζίνια και η Ιντιάνα.
Σε απόλυτους αριθμούς ψήφων το αποτέλεσμα είναι 52%-48%, που δείχνει ότι το μήνυμα της "αλλαγής" του Ομπάμα έπεισε μόνο τον 1 στους 2 Αμερικανούς.
Οι πολιτείες του Νότου και οι μεσοδυτικές, ψήφισαν παραδοσιακά Ρεπουμπλικάνους ενώ ο βιομηχανικός Βορράς, η ανατολική και δυτική ακτή κυρίως τον Ομπάμα.
Καθόμουν λοιπόν και παρακολουθούσα τα κανάλια και διαπίστωνα ότι όσο το αποτέλεσμα γινόταν όλο και πιο βέβαιο, οι δικοί μας αναλυτές και παρουσιαστές, μόνο που δεν πήραν σημαιάκια με τον Ομπάμα για να πανηγυρίζουν.
Άλλος έλεγε ότι ο Μπάιντεν είναι υπέρ των ελληνικών θέσεων για το Σκοπιανό, άλλος υποστήριζε ότι ως διά μαγείας η οικονομική κρίση θα ξεπεραστεί και πάει λέγοντας.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ομπάμα, όταν ρωτήθηκε για το Σκοπιανό επανέλαβε τη θέση του Μπους –λύση μέσω ΟΗΕ με ονομασία κοινά αποδεκτή-, για το Κυπριακό πάλι τα ίδια – διάλογος και λύση κοινά αποδεκτή - και η μόνη θετική θέση που έλαβε ήταν για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπου τοποθετήθηκε υπέρ της προστασίας του στη βάση της προστασίας της θρησκευτικής ελευθερίας, θέση που είχε λάβει και ο Μακέιν.
Θεαματική αλλαγή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής μάγκες δεν πρόκειται να υπάρξει.
Η αμερικανική στρατηγική δεν καθορίζεται από τις επιλογές ενός προσώπου αλλά από τις επιταγές ενός χαώδους οικονομικού-πολιτικού συστήματος, που ξεκινά από τις πετρελαικές εταιρείες του Τέξας και τελειώνει στα υπόγεια της NSA.
Το έδειξε και η προεδρεία Κλίντον και η διακυβέρνηση παλαιότερα του Λίντον Τζόνσον, που ήταν Δημοκρατικοί, αλλά η πολιτική τους δεν διέφερε από τους Ρεπουμπλικάνους.
Αν μπορεί να διαχωρίσει κάποιος έναν Δημοκρατικό πρόεδρο , ίσως αυτός να ήταν μόνο ο Κάρτερ, που πλήρωσε όμως τη διαλλακτικότητά του, με την κρίση της Τεχεράνης του 1979, όπου τον εγκατέλειψαν οι πάντες εντός αμερικανικής πολιτικής ζωής -πολλοί λένε εσκεμμένα- ώστε να ανέλθει πανηγυρικά στην εξουσία ο Ρέιγκαν το 1980.
Το μόνο, που δύναται ο Ομπάμα να βελτιώσει και όχι σε μεγάλο βαθμό είναι η καθημερινότητα του μέσου Αμερικανού και την σμπαραλιασμένη εικόνα της Αμερικής στον κόσμο, μόνο όμως στο ύφος και όχι στην ουσία.
Εάν αποπειραθεί να γυρίσει το στρατό από το Αφγανιστάν και το Ιράκ, να διαπραγματευθεί απευθείας και χωρίς όρους με το Ιράν, τη Β.Κορέα και την Κούβα αλλά κυρίως να εφαρμόσει τη λεγόμενη "πράσινη πολιτική", που θα επιφέρει τεράστιες ζημίες κυρίως στην πετρελαική και χημική βιομηχανία, τότε ίσως να μην έχει μόνο "Ραντεβού με την Ιστορία" αλλά και με άλλες καταστάσεις…
Το έγραψε ο "ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου