Οδοιπορικό Σαββάτου

Βγήκα μια τσαρκα το Σάββατο το απόγευμα, ένεκα θεάτρου, στο κέντρο της Αθήνας.
Ερμού, Βουκουρεστίου, Κολωνάκι, Σύνταγμα.
Τελικά τα πράγματα δεν είναι άσχημα, είναι χειρότερα από άσχημα.
Το θέατρο (πολυδιαφημιζόμενη παράσταση), που σε άλλες εποχές Σάββατο ήταν φίσκα, τώρα ήταν μισογεμάτο να μην πούμε μισοάδειο (επειδή είμαι κατα κοινη ομολογία αισιόδξος τύπος).
Η Ερμού γεμάτη από κόσμο, που περιφερόταν αλλά τα μαγαζιά άδεια.
Σε μεγάλο κατάστημα, που άλλες φορές τέτοιο καιρό ήταν "πατείς με πατώ σε", καμιά δεκαριά πελάτες γύρναγαν τις ετικέτες να δουν τις τιμές.
Και λέω με το φτωχό μυαλό μου.
Φταίει μόνο η χρηματοπιστωτική κρίση ή ήδη έχει η ίδια η αγορά έχει δημιουργήσει λόγω απληστίας συνθήκες κρίσης?
Και τα δύο συμβαίνουν, απλά τώρα λόγω έλλειψης ρευστότητας και δανεισμού, ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να πληρώνει το χαράτσι, που άλλους καιρούς το πλήρωνε μέσω καρτών, εορτοδανείων κτλ.
Ο καφές πχ. στο Σύνταγμα κοστίζει 4 ευρώ δηλ. 1350 δρχ. τη στιγμή που ο καφές στη Ρώμη μπροστά από το Πάνθεον κάνει 1,20.
Όταν πήγα πέρισυ στη Ρώμη και είπα στο γκαρσόνι ότι ο καφές στην Αθήνα κάνει 4-5 ευρώ με κοίταζε λες και του είπα, ότι βγήκαν βόλτα στη Piazza de Spangia οι Νεφελίμ του Λιακόπουλου.
Τα είδη ένδυσης όχι μόνο είναι υπερκοστολογημένα αλλά φτάνουν στο 100% πάνω, από τις ίδιες φίρμες στα μαγαζιά της Ευρώπης.
Το μεγαλύτερο σοκ το έπαθα το Φλεβάρη στο Βερολίνο, όπου πούλαγαν ντομάτες Ελλάδας 0,60 λεπτά τη στιγμή, που στην Ελλάδα τις πουλάγαμε 1,5 ευρώ.
Δωμάτιο στο κέντρο του Βερολίνου σε ξενοδοχείο 4 αστέρων με πρωινό 60 ευρώ…
Τη στιγμή, που ο κάθε κλεφτοκοτάς, που πήρε επιδότητηση για να στήσει μία μονάδα 10 κλινών στην "ορεινή δώθεπαναγιά", προσπαθεί να σου πουλήσει δωμάτιο με 120 ευρώ τη βραδυά.
Το εισιτήριο του ΜΕΤΡΟ στη Βαρκελώνη κοστίζει 1 ευρώ, για ένα ΜΕΤΡΟ 8 γραμμών σε μία πόλη 1.000.000 κατοίκων, ενώ σε εμάς για ένα κουτσουρεμένο δίκτυο 3 γραμμών σε μία πόλη 4.000.000, 0,80 λεπτά.
Και ακούστε και το τελευταίο.
Διαμέρισμα στο κέντρο του Βερολίνου σε παραδοσιακό γερμανικό κτίριο, γύρω στα 120τμ. κοστίζει 170.000 ευρώ, τη στιγμή που στην Αθήνα για να πάρεις μία τρύπα, που θα την πληρώνουν και τα εγγόνια σου, σου ζητάνε να αφήσεις και τα τιμαλφή σου.
Έτσι είναι σκεπτόμενοι μου.
Στην Ελλάδα της υποβιομηχανοποίησης, του ακριβού χρήματος και της παραοικονομίας η φούσκα έσκασε, επειδή η κατανάλωση βασίζονταν κυρίως στο δανεισμό και σε ελάχιστο βαθμό σε ίδια κεφάλαια.
Αυτό, που με ικανοποιεί έστω και χαιρέκακα, είναι ότι δυστυχώς μαζί με τα χλωρά, θα καούν και τα διάφορα ξερά, που κυκλοφορούσαν εδώ και μια πενταετιά με τα δανεικά Καγιέν και μένανε σε "πολυτελείς μεζονέτες" των ΒΠ και όχι μόνο, οι οποίοι έφεραν την ελληνική κοινωνία σε πλήρη παρακμή.
Το νεοελληνικό "american dream" ψόφησε και θα αρχίσει να απλώνεται η δυσωδία του.
Όπως έγραφε και ο Άλαν Γκίνσμπεργκ "σηκώστε τον ποδόγυρό σας κυρίες μου, μπαίνουμε στην κόλαση" ή στο πιο νεοελληνικό "κάντε τον Εθνικό Κήπο περιβόλι για να φυτεύουμε πατάτες".

"ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ"